Dorota Hadrian Oratorium

Rzeźba figuratywna, stanowiąca hybrydę postaci kobiecej i królowej termitów. Z tradycyjnej techniki rzeźbiarskiej, z gliny i odlewów z tworzyw oraz z materiałów plastycznych jak flizelina, biały cukier i gips akrylowy, artystka tworzy teatrum o wymiarach 5 x 2,5 x 1 metr.

„Autorka zmagając się z poczuciem niesprawiedliwości w przypisanych kobiecie i mężczyźnie tradycyjnych rolach społecznych, tworzy swoją wizję – «alegorię» bytu. A ponieważ nieskończenie wiele skojarzeń i treści niesie w sobie ten przekaz dając widzowi bardzo wiele punktów widzenia w sensie dosłownym, ale i przenośni, mamy więc bardzo frapujący i bogaty komunikat społeczno-plastyczny. Składa się na niego przede wszystkim przeżyty przez autorkę bardzo traumatyczny czas, ale i właśnie z niego płynące skrawki ironii, intuicji, cielesności, ale także determinacji, żeby nie powiedzieć – bohaterskiej kobiecości. Pewnego nawet heroizmu w walce o przetrwanie w świecie rozdanych ról. W ironii płynącej z powierzchni słodkich, quasi-stiukowych rzeźb. Z pierwotnego aspektu – życia autorki oraz Jej poczucia absurdu, groteski i paradoksu. Odniesienia rzeźby do matki termitów, do jej – znowu w analogii do kobiety – układu rozrodczego, do analogii z życia odwłoka i dróg rodnych w relacji do skrawków pamięci – cierpienia z Jej drogi przetrwania. Metafory obrzędu i poczucia własnej siły, do pytań o rolę kobiety. Jakież to jest niesamowicie aktualne – teraz – w dniach burzliwych, autentycznych demonstracji kobiet, sławnych już transparentowych haseł z powodu właśnie poczucia zawłaszczania ich ciał przez wizje polityków, księży i inne instytucje.”

prof. dr hab. Andrzej Banachowicz